Ka histori që nuk lindin në salla të ndritshme, as në podiume lavdie, por në qoshe të errëta të jetës njerëzore, aty ku drita hyn vetëm përmes mirësisë.
Një prej tyre është kjo që rrëfen përplasja e rastësishme e një mjeku me një pastruese të moshuar, e cila, pa e ditur, kishte prekur fatin e dy grave që do të ndryshonin mënyrën se si bota sheh dhe ndien errësirën: Annie Sullivan dhe Helen Keller.
Dr. Frank Mayfield po vizitonte Institutin Tewksbury, një vend rehabilitimi për të sëmurët dhe të braktisurit, kur në dalje u përplas aksidentalisht me një pastruese të moshuar. Për të zbutur sikletin e çastit, ai nisi një bisedë miqësore.
“Sa kohë ke që punon këtu?” – e pyeti me buzëqeshje.
“Kam punuar këtu pothuajse që kur u hap vendi,” iu përgjigj ajo me një zë të butë e të lodhur.
“Çfarë mund të më tregosh për historinë e këtij vendi?”
“Nuk di shumë,” tha ajo me përulësi, “por mund të të tregoj diçka që nuk e harron dot.”
Ajo e çoi mjekun në bodrumin e krahut më të vjetër të ndërtesës dhe i tregoi një qeli të vogël hekuri, të ndryshkur nga koha dhe lotët.
“Kjo është kafazi ku mbanin Annie Sullivan,” tha ajo me një dridhje në zë.
“Kush ishte Annie?” – pyeti i habitur Dr. Mayfield.
Pastruesja nisi të rrëfente historinë e vajzës së re që ishte sjellë aty sepse konsiderohej “e pakorrigjueshme” – një shpirt i egër, i frikësuar, që britiste, hidhte ushqimin dhe refuzonte çdo kontakt. As mjekët, as infermierët nuk mund ta afronin.
“Unë isha vetëm disa vjet më e re se ajo,” – tha pastruesja. – “Më vinte keq. Mendova: Do të ishte tmerr të isha unë në atë kafaz. Doja ta ndihmoja, por çfarë mund të bëja unë, një pastruese, kur as mjekët s’e përballonin dot?”
Një natë, pas punës, ajo përgatiti disa ëmbëlsira brownies, dhe të nesërmen i vendosi në dysheme, jashtë kafazit të Annie-t. “Annie,” i tha me zë të butë, “i bëra këto vetëm për ty. Merri nëse do.” Pastaj u largua me nxitim, duke menduar se do t’i hidhte. Por Annie nuk i hodhi. I mori dhe i hëngri.
Pas atij momenti, diçka ndryshoi. Vajza nisi ta pranonte, madje një ditë qeshi me të. Infermierët e vunë re dhe i kërkuan asaj të ndihmonte me Annie-n gjatë ekzaminimeve. Me butësinë e saj, ajo u bë ura e parë që hapi botën e Annie Sullivan – dhe nëpërmjet saj zbuluan se vajza ishte pothuajse e verbër.
Pas një viti të gjatë përpjekjesh, Annie u dërgua në Institutin Perkins për të Verbërit, ku mësoi të lexonte, të shkruante, e më vonë u bë vetë mësuese.
Vite më vonë, Annie u kthye në Tewksbury për të ndihmuar të tjerët. Aty drejtori i institutit i tregoi një letër që kishte marrë nga një baba i dëshpëruar: vajza e tij e verbër dhe e shurdhër ishte cilësuar si “e pashpresë”. Babai kërkonte dikë që mund të punonte me të në shtëpi.
Kështu, Annie Sullivan u bë mësuesja dhe shoqëruesja e Helen Keller, vajzës që më vonë do të mahniste botën me dritën e shpirtit të saj.
Kur Helen Keller mori Çmimin Nobel të Paqes, e pyetën: “Cili person ndikoi më shumë në jetën tuaj?”
Ajo u përgjigj pa hezitim: “Annie Sullivan.”
Por Annie, me përulësinë e saj të përjetshme, tha: “Jo, Helen. Gruaja që ndikoi te ne të dyja ishte një pastruese dyshemesh në Tewksbury, që i solli një vajze të frikësuar disa brownies.”
Kjo histori e thjeshtë është një himn për fuqinë e mirësisë së së ofrua si një vullnet i brendshëm, si një thirrje e shpirtit. Një dorë e ngrohtë, një fjalë e butë, një copë ëmbëlsire mund të bëhen drita që ndryshon jetën e dikujt.
Nuk duhet të jesh i famshëm për të lënë gjurmë; mjafton të jesh njeri. Sepse, ndonjëherë, bota ndryshon jo nga ata që bërtasin më fort, por nga ata që veprojnë me dashuri aty ku askush nuk sheh.